Suchi Times

Elke dag hoor ik ‘ik ga douchen’ en ‘ik ga boven’.  Waarom is dat laatste niet goed? Het is immers: ‘I go upstairs’?  Het zijn kleine dingen die me opvallen, omdat mijn gastzoon Nederlands leert. Zal ik er iets van zeggen of niet? Het is al heel fijn dat Haruto aangeeft dát hij naar boven gaat, want dat heb ik hem moeten leren. Dat het netjes is als je af en toe iets zegt. Zeker als je naar boven of naar buiten gaat. Ik vraag me af waarom Haruto zich zo muisstil door ons huis begeeft. Is de manier waarop je ruimte inneemt cultuurbepaald? Ik denk van wel. Ik ben goed in observeren. In mijn tijd op de pedagogische academie was dat een ‘vak’. We kregen leerling-observatie-opdrachten mee op stage. Heerlijk vond ik het om bepaald gedrag te turven vanuit een stoel achterin de klas. Je kunt daar zoveel informatie uit halen. Het is een tweede natuur geworden. In elke cultuur kennen we gewenst en ongewenst gedrag. Iedere opvoeder weet dat je gewenst gedrag kunt stimuleren en dat je ongewens

De coronapandemie speelt al bijna twee jaar en daarmee is de woordenschat van de gemiddelde Nederlander groter geworden. Intuberen, groepsresistentie, het reproductiegetal; het kwam allemaal in de media voorbij. Mocht je je afvragen wat het r-getal is, kijk dan naar dit plaatje van de Rijksoverheid. Hoe groter het r-getal, hoe groter de verspreiding van het virus In het ideale geval bljft het r-getal tussen de nul en de één. Dan hebben we corona onder controle. In Nederland hebben we duidelijk geen controle meer over de verspreiding en is de ellende niet meer te overzien. Bij mij roept dit veel vragen en onzekerheden op. Wat als er weer een lockdown komt? Wat als ik nog langer niet naar Japan kan? Wat als er geen nieuw gastgezin wordt gevonden voor mijn Japanse gastzoon? Wat als Yutaka niet kan komen met kerst? Wat als hij corona krijgt als hij wel komt? Dat zijn mijn persoonlijke wat-alsjes: mijn zorgen omdat niets meer zeker lijkt. Ik ben gebaat bij planning en struktuur en als

  Ze liggen al weken, misschien zelfs al maanden in de schappen van de supermarkt, zowel naturel als in goedkope chocola gehuld. In Nederland kopen we massaal pepernoten in als de dagen korten. En in de moderne tijd hoort daar marketing bij. In Alkmaar heb je Van Delft de perpernotenfabriek anno 1880 , een lange naam voor een gouden concept. De winkel weet hoe je snoep moet presenteren en het pand ligt centraal in de winkelstraat. Je kunt pepernoten proeven en dan ben je verkocht, want er zijn talloze coatings, zoals cappuccino, drop en brownie. De raspberry cheesecake is mijn favoriet. Ze zijn aardig aan de prijs, maar dat proef je er ook aan af. Vier euro voor een zakje van 250 gram. Tijdens een rondje Alkmaar nam ik Haruto mee naar Van Delft en we werden geholpen door een innemende vrouw, die ons verschillende smaakjes aanreikte. Ze viste ze met een lange lepel uit een pot. Eén voor één deelde zij ze uit en wij hielden onze hand op voor telkens een andere perpernoot. Ze hoorde mij

Ruimte De vorige winter is voor mij in een waas gehuld. Ten tijde van de boekpresentatie van Tokiko lag de wereld volledig stil. Boekhandels waren gesloten en bioscopen gingen dicht: de coronapandemie hield de wereld in zijn greep. Voor mij persoonlijk kwam er een crisis bovenop: capsulitis adhaesiva . In de volksmond frozen shoulder . Neem van mij aan dat dit woord niets zegt. Het niet kunnen bewegen van de schouder is één. De allesomvattende pijn is het serieuze probleem. De zwaartekracht maakte dat wandelen al zeer deed: bij elke stap een pijnscheut in het bovenlijf. Verdoven was de enige optie: tien pijnstillers overdag en THC voor de nacht. In de zomer begon het beter te gaan; de pijn zwakte af. En met hulp van fysiotherapie ging ik langzaam vooruit. Maar ik werd vreselijk somber van het koele natte weer. Veel grenzen gingen open en die van Japan bleef potdicht*. En hoe meer ik daar bij stilstond, hoe vervelender dat voor me werd. Ik begon met opruimen. Niet zomaar een beetje