Suchi Times

Rinkelende belletjes en een grote grijnzende kerstman die met een gouden zweep de rendieren aanspoort. Het scherm op het hoogste gebouw zendt onafgebroken reclames uit. ‘Ho ho ho’, hoort iedereen op het drukke kruispunt waar honderden mensen oversteken. Netjes en in gelijke tred over de vijf zebrapaden in dit door stoplichten geregisseerde stukje stad. De witte wolkenpartij boven de mensenmassa dijt uit, bolt op en pakt zich samen. De voetgangers kijken zonder uitzondering vooruit. Naar het groene licht dat hen verder brengt, naar een volgende afspraak of ander stadsdeel, de aanloop naar kerstavond. Het donker valt vroeg in. Op het middelste zebrapad loopt een jongen. Een donkerblauwe dekbedjas met een gezicht verstopt in de zilverbonte kraag. Zijn donkere ogen volgen de voeten voor hem. Hij sloft in de richting van de neonreclame waar de kerstman het beeld uit rijdt naar verten vol sneeuw. In de meute stevent een babbelend meisje aan een vrouwenhand op hem af. Ze moet kiezen of ze h

Nu de kinderen groter worden, nemen de huisdieren de schone taak over om ons te vertederen. Tika is de benjamin van de familie. Ze is de derde hond van mijn zus; een Rhodesian Ridgeback . De eerste Ridgeback in de familie, kwam zoals de soortnaam al aangeeft uit Afrika. Oorspronkelijk zijn het leeuwenjagers en ze zijn atletisch en gespierd zodat ze goed uitgerust waren om de jagers te helpen bij de jacht op de koningen uit ons dierenrijk. De kortharige vacht is bruin van kleur en over de rug loopt een streep tegendraadse haartjes die grappig aanvoelt en eruitziet als een rits. Tika is op dit moment aanhaliger dan normaal. Ze kijkt lodderig uit haar ogen en als je haar aan wilt lijnen na een wandeling, blijft ze mooier stilstaan dan anders en kijkt dan met de bruine ogen wat dromerig naar de wolken. Als ze het klikje van de riem hoort knippert ze even en kijkt ze je aan. Is ze drachtig? Al sinds de zomervakantie kijkt Maureen uit naar de dag waarop Tika loops wordt. Haar gezi

Via de 'club van echte lezers' van uitgeverij Atlas Contact kwam ik al in het bezit van het in september verwachte boek van Carolijn Visser. Toen de dikke proefdruk vrijdag door mijn brievenbus werd geperst, scheurde ik gelijk de envelop open. Die foto op de kaft. Ouderwetse snoetjes van twee serieuze kinderen, een westerse vrouw en een Aziaat. De lachende vrouw moet Selma zijn. Carolijn Visser heeft de twee kinderen van deze foto in 2008 ontmoet bij een van haar lezingen. Zij waren inmiddels ongeveer 60 jaar en vertelden over hun Nederlandse moeder Selma, die in 1950 had besloten hun Chinese vader te volgen naar zijn vaderland. In de jaren die volgden schreef Selma brieven naar hun opa in Nederland en deze openhartige beschrijvingen van het gezinsleven in China ten tijde van de Grote Sprong Voorwaarts en de Culturele Revolutie,  vormen de basis van dit boek. Ik las het in een paar dagen uit. De ondertitel van Selma is 'Aan Hitler ontsnapt, gevangene van Mao'

'Als je je aandacht naar binnen kunt richten, kom je van alles tegen. Wanneer je daar naar leert luisteren, zul je merken dat wat er binnen gebeurt, ook buiten jou plaatsvindt, in de wereld om je heen' Hoe moeilijk is het om te verwoorden wat mijn yoga-juf vanmorgen bij de meditatie zei, maar dit was de strekking. Bij deze Iyengar yoga-docent ben ik nu al drie jaar aan het oefenen. Elke keer kom ik een stukje verder in mijn fysieke houdingen, maar daarnaast word ik mij steeds meer bewust van mijn levenshouding. Deze yoga-docent heeft een bijzondere manier van lesgeven. Ze is rustig, geconcentreerd, strikt en streng. Haar aanwijzingen zijn zo precies dat je er achterdochtig van wordt. Wanneer je in een bepaalde houding een beetje gaat smokkelen omdat je een pijntje voelt, komt ze nog geen seconde later met een aanwijzing om het wel vol te houden. En ook in de meditatie kan ze precies zoveel zeggen als nodig is om het prettig te blijven vinden. Ik weet zeker dat zij een grote

Een Japanse stad tussen Osaka en Kobe in. Iets uit het centrum tegen de heuvels   een buitenwijk met brede straten en veel groen. Een  een gezinswoning met   leistenen dakpannen en een lage teakhouten  poort met afdak . Langs de muren  G eisha-rode Azalea's, pralend   tussen steen en groen. Ik kom   voor het eerst bij zijn ouderlijk huis.   Schoenen uit voor je de verhoging opstapt en dan op   slofjes  naar de huiskamer. De glazen schuifpui naar de binnentuin wordt opengezet en ik kijk rond in een  tatami - kamer , waar ik ogen te kort kom. Vellen papier   met gepenseelde tekens liggen op het lage tafeltje . Daaromheen  onnoemelijk veel schilderijtjes en  reproducties achter elkaar op de grond .  Nyorai  en B osatsu  in vitrinekastjes aan de wand.   De  uit hout gesneden figuurtjes met   kransen als kant en  aura's van vuur , zijn gedaanten van Boeddha en zijn verlichte helpers.    Ik loop naar het huisaltaar met de foto's van moeder en oma. Voor beide over

Met  een   zucht   lees  ik  de  laatste  zin  van de  epiloog , want  i k   wil   niet   dat  het  boek   uit  is :   Frisse   lucht   stroomde  die  dag  door de  hoge  ramen  en  de  openslaande   balkondeuren  de  Blauwe  Kamer  binnen . De  vaal   geworden   gordijnen   wiegden  in de  zeewind. Het   stof   woei  op  en   daarmee   vervlogen   alle   dromen , pijn   en   herinneringen  van  Allene  – de zee over, de  wereld  in.   Gelukkig   volgt  nog  een   persoonlijke   noot  van de  schrijfster .  Annejet  van der  Zijl   vertelt  over de  mid dag   waarop   ze   wist   dat   ze   dit   boek   ging   schrijven .  De wens was  er  al.  E en   boek   over  een   oude   vrouw  in  een  huis  aan  zee,  die  terug   kijkt  op  haar   leven . De  hoofdpersoon   diende   zich   als   vanzelf   aan   toen   Annejet   in het huis   aan  de  Middellandse  Zee    stond , in het  kader  van research  voor   een   boek  over  prins  Bernard .  D e  bijzondere   A