Doorgaan naar hoofdcontent

De Amerikaanse prinses

Met een zucht lees ik de laatste zin van de epiloog, want ik wil niet dat het boek uit is: 

Frisse lucht stroomde die dag door de hoge ramen en de openslaande balkondeuren de Blauwe Kamer binnen. De vaal geworden gordijnen wiegden in de zeewind. Het stof woei op en daarmee vervlogen alle dromen,
pijn en herinneringen van Allene – de zee over, de wereld in. 

Gelukkig volgt nog een persoonlijke noot van de schrijfster. Annejet van der Zijl vertelt over de middag 
waarop ze wist dat ze dit boek ging schrijven. De wens was er al. Een boek over een oude vrouw in een huis 
aan zee, die terug kijkt op haar leven. De hoofdpersoon diende zich als vanzelf aan toen Annejet in het huis 
aan de Middellandse Zee  stond, in het kader van research voor een boek over prins Bernard. 
De bijzondere Allene Tew (geboren in 1872 in St. James' town, nét onder de grens met Canada) had dit huis op de Cap - d'Ail gekocht aan het begin van de zestiger jaren. Hoe ze als meisje in een stalhouderij opgroeide 
en uiteindelijk genoeg geld bezat om zo'n idyllisch gelegen vakantiehuis te kopen, lees je in 
De Amerikaanse prinses. 

Een boek met een kaart van de Verenigde staten aan de binnenkant van de kaft. Verderop een stamboom
met namen die je in eerste instantie achteloos bekijkt omdat het begin lonkt. Maar als je verder leest, 
blijken die namen stuk voor stuk bij mensen te horen die je voor je ziet. Als verrassing stuit je dan ook nog op een fotokatern, dat nog niet opviel omdat het perfect in de boekband zit. 

Het is geen sprookje, juist verre van dat. Maar mijn facinaties krijgen ruimte bij het lezen van dit boek. Op dezelfde manier als toen ik kind was en gebiologeerd het leven van prinses Stéphanie van Monaco volgde.
Haar vader een vorst, haar moeder een actrice, die zó mooi was en op een dag een ravijn in reed 
vanaf een kronkelweg aan zee. Huiveringwekkende romantiek. Later deed Stéphanie aan schoonspringen 
en hoe de hoog uitgesneden badpakken om haar stoere, bruine lijf zaten; dat wilde ik ook. Later trouwde ze met een circusbaron. Elementen uit haar leven raakten me. Diezelfde elementen zie ik in het leven 
van Allene Tew.

Allene komt op plekken in de wereld, omdat ze een ijzeren wil heeft en het vermogen bezit altijd en
overal het beste van te maken. Ze is slim en creatief. Ze bezit een passie voor het leven en voor het zien van de mooie dingen van het leven. Hoeveel weerstand en verdriet er ook is. De rijkdom viel haar toe... Het vermogen om gelukkig te zijn zat in haar zelf. 

Lezen dat boek! 
Al gelezen? Net zo mooi in hetzelfde genre: De haas met de amberkleurige ogen van Edmund de Waal

Reacties

Een reactie posten

Je reactie wordt naar mijn emailadres verzonden en komt daarom niet meteen in beeld,

Yvonne

Populaire posts van deze blog

Een Japanse scholier in huis

Ruimte De vorige winter is voor mij in een waas gehuld. Ten tijde van de boekpresentatie van Tokiko lag de wereld volledig stil. Boekhandels waren gesloten en bioscopen gingen dicht: de coronapandemie hield de wereld in zijn greep. Voor mij persoonlijk kwam er een crisis bovenop: capsulitis adhaesiva . In de volksmond frozen shoulder . Neem van mij aan dat dit woord niets zegt. Het niet kunnen bewegen van de schouder is één. De allesomvattende pijn is het serieuze probleem. De zwaartekracht maakte dat wandelen al zeer deed: bij elke stap een pijnscheut in het bovenlijf. Verdoven was de enige optie: tien pijnstillers overdag en THC voor de nacht. In de zomer begon het beter te gaan; de pijn zwakte af. En met hulp van fysiotherapie ging ik langzaam vooruit. Maar ik werd vreselijk somber van het koele natte weer. Veel grenzen gingen open en die van Japan bleef potdicht*. En hoe meer ik daar bij stilstond, hoe vervelender dat voor me werd. Ik begon met opruimen. Niet zomaar een beetje
1 reactie
Meer lezen

Doe wat je wilt en alles komt goed

Elke dag hoor ik ‘ik ga douchen’ en ‘ik ga boven’.  Waarom is dat laatste niet goed? Het is immers: ‘I go upstairs’?  Het zijn kleine dingen die me opvallen, omdat mijn gastzoon Nederlands leert. Zal ik er iets van zeggen of niet? Het is al heel fijn dat Haruto aangeeft dát hij naar boven gaat, want dat heb ik hem moeten leren. Dat het netjes is als je af en toe iets zegt. Zeker als je naar boven of naar buiten gaat. Ik vraag me af waarom Haruto zich zo muisstil door ons huis begeeft. Is de manier waarop je ruimte inneemt cultuurbepaald? Ik denk van wel. Ik ben goed in observeren. In mijn tijd op de pedagogische academie was dat een ‘vak’. We kregen leerling-observatie-opdrachten mee op stage. Heerlijk vond ik het om bepaald gedrag te turven vanuit een stoel achterin de klas. Je kunt daar zoveel informatie uit halen. Het is een tweede natuur geworden. In elke cultuur kennen we gewenst en ongewenst gedrag. Iedere opvoeder weet dat je gewenst gedrag kunt stimuleren en dat je ongewens
1 reactie
Meer lezen

Level up!

Je fietssleutel ligt binnen handbereik en je aait liefdevol de lange haren van Ekko, die zich uitstrekt over de plek waar net nog je ontbijtbord stond. Je draagt je zwarte hoodie met capuchon en daaroverheen het rode dons jack van je vader. Als ik om acht uur beneden kom, vraag ik of je Ekko zult missen. Je zegt ja.   Na school fiets je naar je nieuwe gezin. Een volgende stap in je culturele uitwisselingsjaar. Het gaat anders dan toen je bij ons kwam. Zo weet je van deze mensen nog vrijwel niets: je weet geen namen en hebt alleen een adres. Op de kennismaking dag gooide een positieve test roet in het eten en nu de familie uit quarantaine is kom je meteen voor het eggie. Je blijft daar tot de zomervakantie. Straks zul je voor de laatste keer uit Heiloo vertrekken, om de inmiddels bekende zes kilometer langs de uitgestrekte polder te fietsen. Vanaf morgen kun je het lopend af. Je komt in een gezin met kinderen terecht. En in plaats van katten zijn daar vissen in huis. Dochterlief mag
2 reacties
Meer lezen