I am blessed?

Villa Taghazout, groenblauw aanrollend water dat ik hoor zodra ik mijn balkondeuren open. Derde verdieping, derde nacht en mijn derde yogales voor me.
Maar dat gaat niet weet ik al. "I am blessed, of hoe zeg je dat in het Engels?", vroeg ik net aan Bibi, een van de vele alleenreizenden in deze kakelbonte villa. Ze had me meegevraagd om een muntthee te gaan drinken bij Dinausaur. Wel zonder suiker, want anders wordt het geserveerd met een suikerklont erin. Nu ligt ie ernaast en zo weet ik wat ik aan calorieën ben misgelopen: vijf doorsnee klontjes. Het wisselgeld van deze bestelling werd me later op de toonbank overigens niet in mijn hand teruggegeven, maar bovenop de schaal suiker neergelegd. Ik moest de twee verkreukelde briefjes van 20 Dirham er zelf afpakken en gladstrijken. Ik ben in Marokko. Het terras van tien bij tien werd omringd met een yucca- en cactusstrook en het zag er verzorgd uit. Een tuinman met lang durende sigaret tussen zijn mondhoek was vanmorgen al druk aan het harken en spitten en tijdens de surfsessie was hij zijn werk al tot iets verder op de strook gevorderd, de peuk nog geen centimeter geslonken.
Bibi antwoordde: "eh..., oh ja, niet blessed, maar injured". Ik heb namelijk verdomd veel pijn. Ik maak alsnog excuses aan iedereen die ik ooit aan het lachen gemaakt heb met een gekneusde rib, want dat is wat mijn softtop beginnersboard me vandaag heeft toegebracht.
Ibrahim wilde me opzij trekken voor een aankomende surfer die zijn petje met de klep voor droeg. Die jongen kon mij daardoor niet zien en ik bleef van schrik op mijn plek. Ik ben blijkbaar een persoon met een freeze-reactie bij angst. En daardoor keek ik plots naar mijn instructeur die me wegtrok en vergat ik mijn board over de golf te helpen waardoor hij tegen mijn zij aan beukte. Ibrahim vroeg gelijk of alles oké was en op een beetje pijn na leek er niets aan de hand. Ik heb nog minstens bij vier golven op mijn board gestaan. Niet lang, want ik voelde mijn kracht afnemen. Toen ik aan een pauze toe was, bleek dat de meesten er al uit waren. Met een tevreden gevoel  liep ik het strand op na mijn tweede les. Een optimistisch voornemen voor morgen om iets fanatieker te worden omdat het nu wel lukte om te staan, maar nog niet stabiel en lang genoeg. Ibrahims tips zaten goed in mijn hoofd: "morgen de achterste voet plat houden, dan kom je zeker tot het strand".

Bij de grote stokbrood sandwich zat ik nog te kleumen op mijn board. Toen ik later de wetsuit uit deed en op mijn handdoek neerzeeg, voelde ik enorme spierpijn in mijn zij. En nog een half uur later kon ik door de pijnscheut bij het verliggen alleen nog maar kreunen en stoppen met mijn ingezette beweging. Maar hoe stop je een beweging van zit naar ligstand? "Ik wil niet door naar achteren en ook niet terugkomen naar een zitstand. De pijnsteken naast mijn middenrif maken dat ik alles aanspan in de rest van mijn lijf. Zelfs een krampscheut in mijn kuit omdat ik met mijn tenen in de handdoek graai. Het lijf gaat als vanzelf in slow motion door om zich horizontaal plat te krijgen en als ik op mijn rug terechtkom en adem ga halen voel ik pas na tien seconden dat de pijn wegtrekt. Nu gewoon niets meer willen". Ik maakte een inschatting van de oorzaak van mijn pijn en drukte met mijn vingers voorzichtig langs mijn borstbeen naar mijn heup. Daar precies tussenin zat de meeste pijn in de onderste rib. Als ik die aftastte in de richting van mijn buik voelde ik dat die hele rib extreem gevoelig is. Ik stelde me voor wat daar binnenin gebeurd kon zijn. Waarschijnlijk is er een zwelling is ontstaan door de botsing en duurde het daarom een uurtje voordat ik het goed merkte.
Een gekneusde rib.

De blessing is dat ik rust moet nemen. Het programma zat zo overvol dat ik dat toch al overwoog.
Tel je zegeningen zegt men. En als ik dat doe zijn ze niet eens te tellen. Geen betere plek om rust te nemen dan deze, villa Taghazout.