Theezakjes-ruilspel

Twee jongens lopen me tegemoet na mijn avondwandeling en als ik mijn sleutel in de voordeur steek, staan ze plotseling naast me: "Bent u bekend met het theezakjes-ruilspel?"

De grootste staat triomfantelijk met een PC-spel van de Sims in zijn handen en spreekt in volzinnen waar ik stiekem om moet lachen. Het kleinere jongetje staat in voetbaltenue met een klein doosje in zijn handen van Villeroy en Boch. Daarin twee kleine Disneyprinsesjes van aardewerk.

Als de spelregels van het theezakjes-ruilspel aan me worden uitgelegd weet ik al snel dat ik mee doe. Ik kan iets weggeven en daarvoor iets uitkiezen, De jongens zijn na het eten allebei met een theezakje van huis gegaan en leggen me triomfantelijk uit dat ze vaak met iets heel moois thuis komen. Ik duik met mijn handen in mijn heuptasje voor mijn sleutel omdat ik binnen die oerlelijke waxinelichtjes ga pakken. Ooit gekregen, nooit gewild. De grootste jongen laat me weten dat mijn sleutel al in mijn slot hangt. Ze wachten keurig buiten en als ik terugkom wordt de buit geïnspecteerd. 'Mooi', zegt het voetballertje, 'nog in de verpakking'. Ze kijken allebei tevreden als ik zeg dat ik voor het doosje Villeroy en Boch ga. En dan stuiven ze weg, de straat op.

Binnen kijk ik nog eens goed naar het doosje in mijn hand. Ik lach om mezelf om die twee blauwe beeldjes. Wat moet ik daar nou weer mee? Toch kan ik het niet nalaten om het open te maken. Het kan straks wel in de la. Het meedoen was al leuk.

Het doosje lijkt op een kerstballenverpakking. Luxe karton met plastic venster. Daarin een plastic mal met de porseleinen figuurtjes. Als ik er eentje omhoog lift zie ik pas wat het is.

Een windklokje in de vorm van een krokus. Een belletje als een parel. Blij hang ik mijn schatten in mijn prieeltje. Mijn gedachten voeren mee op zacht getingel.

suzu mushi sounds

fly me to Shikoku

Reacties

Populaire posts van deze blog

Een Japanse scholier in huis

Ruimte De vorige winter is voor mij in een waas gehuld. Ten tijde van de boekpresentatie van Tokiko lag de wereld volledig stil. Boekhandels waren gesloten en bioscopen gingen dicht: de coronapandemie hield de wereld in zijn greep. Voor mij persoonlijk kwam er een crisis bovenop: capsulitis adhaesiva . In de volksmond frozen shoulder . Neem van mij aan dat dit woord niets zegt. Het niet kunnen bewegen van de schouder is één. De allesomvattende pijn is het serieuze probleem. De zwaartekracht maakte dat wandelen al zeer deed: bij elke stap een pijnscheut in het bovenlijf. Verdoven was de enige optie: tien pijnstillers overdag en THC voor de nacht. In de zomer begon het beter te gaan; de pijn zwakte af. En met hulp van fysiotherapie ging ik langzaam vooruit. Maar ik werd vreselijk somber van het koele natte weer. Veel grenzen gingen open en die van Japan bleef potdicht*. En hoe meer ik daar bij stilstond, hoe vervelender dat voor me werd. Ik begon met opruimen. Niet zomaar een beetje

Meer lezen

Doe wat je wilt en alles komt goed

Elke dag hoor ik ‘ik ga douchen’ en ‘ik ga boven’. Waarom is dat laatste niet goed? Het is immers: ‘I go upstairs’? Het zijn kleine dingen die me opvallen, omdat mijn gastzoon Nederlands leert. Zal ik er iets van zeggen of niet? Het is al heel fijn dat Haruto aangeeft dát hij naar boven gaat, want dat heb ik hem moeten leren. Dat het netjes is als je af en toe iets zegt. Zeker als je naar boven of naar buiten gaat. Ik vraag me af waarom Haruto zich zo muisstil door ons huis begeeft. Is de manier waarop je ruimte inneemt cultuurbepaald? Ik denk van wel. Ik ben goed in observeren. In mijn tijd op de pedagogische academie was dat een ‘vak’. We kregen leerling-observatie-opdrachten mee op stage. Heerlijk vond ik het om bepaald gedrag te turven vanuit een stoel achterin de klas. Je kunt daar zoveel informatie uit halen. Het is een tweede natuur geworden. In elke cultuur kennen we gewenst en ongewenst gedrag. Iedere opvoeder weet dat je gewenst gedrag kunt stimuleren en dat je ongewens

Meer lezen

Level up!

Je fietssleutel ligt binnen handbereik en je aait liefdevol de lange haren van Ekko, die zich uitstrekt over de plek waar net nog je ontbijtbord stond. Je draagt je zwarte hoodie met capuchon en daaroverheen het rode dons jack van je vader. Als ik om acht uur beneden kom, vraag ik of je Ekko zult missen. Je zegt ja. Na school fiets je naar je nieuwe gezin. Een volgende stap in je culturele uitwisselingsjaar. Het gaat anders dan toen je bij ons kwam. Zo weet je van deze mensen nog vrijwel niets: je weet geen namen en hebt alleen een adres. Op de kennismaking dag gooide een positieve test roet in het eten en nu de familie uit quarantaine is kom je meteen voor het eggie. Je blijft daar tot de zomervakantie. Straks zul je voor de laatste keer uit Heiloo vertrekken, om de inmiddels bekende zes kilometer langs de uitgestrekte polder te fietsen. Vanaf morgen kun je het lopend af. Je komt in een gezin met kinderen terecht. En in plaats van katten zijn daar vissen in huis. Dochterlief mag

Meer lezen

Suchi Times

Zoeken in deze blog